Mijn lieve, lieve schat,
Dit topic voor jou nu al moeten aanmaken, het verscheurd mijn hart.
Je was de liefste stuiterbal in de kooi, en je had nog zoveel leuks voor je.
De knaagdiergekte is hier de laatste paar jaar goed toegeslagen. Maar het was pas bij AnimalEvent dat ik stapelverliefd werd op ratjes.
Daar hebben de knuffelratjes van de bkdv en de roll wel voor gezorgd. Het ventje gaf echter zijn veto. We zouden wachten tot na onze verhuis.
Een jaartje wachten? Ik met mijn ongeduld?
Dat wou ik niet, dus hield ik de topicjes bij Ratopio in de gaten, allemaal van die leukerds.
Maar het was pas toen jij en je broers binnen kwamen dat we echt zijn gaan overwegen.
Na veel moeite en overwegingen, hadden we een manier bedacht hoe de living te herinrichten zodat er toch een kooi bij kon.
Jij was zo'n knapperd, het ventje was alleen al door de foto's verliefd op je.
Je broertje Bamm Bamm had mijn voorkeur.
Dus mailden we met de vraag om te mogen komen knuffelen. Ach wat verheugden we ons om bij Hjördis langs te kunnen gaan.
Mijn lieverdje, jij was vanaf het begin verkocht aan ons. Bamm Bamm moest niet veel van me weten, maar Dino'tje wou niets liever dan bij mij zitten.
Knarsen en genieten, dat kon hij toen al.
Maar jij lieve schat, jij had geen overredingskracht nodig. Jij zat het ventje bijna onmiddellijk in de kap van zijn trui. Gewoon lekker slapen, en af en toe eens rondkijken en een korte aai komen vragen.
De beslissing was dus snel gemaakt, jij en je broertje Dino zouden bij ons komen wonen.
Ach lieve stuiterbal, dat is amper 5 maandjes geleden.
In het begin wist je het niet goed, telkens sprongen jullie weer in je transportbakje.
Maar dat duurde niet lang, na een paar minuutjes was dat gedaan en werd er volop verkent.
De sputnik werd al heel snel gevonden en daar word dan ook lekker in geslapen.
Van het verkennen waren jullie toch snel uitgeput, en zeker omdat je de 1.5 uur in de auto wakker was en knuffels wilde. Dus werd er al snel een siësta ingelast.
Al werd er af en toe nog wel eens verkend, het grotendeels van de namiddag heb je toch geslapen. Maar tegen een uur of negen was je dan toch weer even wakker en werd de zetel verkent. En wat was dat leuk zeg, zeker de wasmand met propere was die ik had laten staan
Je was eigenlijk de favoriet van het ventje, maar ach je was een schat.
Toen Bo erbij kwam, heette je hem direct welkom. Intro? Dat kende je niet, hij was direct een vriendje en lag je ook mee te slapen alsof je hem al je hele leven kende.
Mijn kleine deugniet, knuffels en eten. Dat kreeg je graag. En als de kooi openstond, dan moest je eruit en rondlopen.
Dat heb je dan ook in augustus gedaan, en wou je natuurlijk ook bij je bovenburen eens gedag zeggen.
Die hebben je bedankt door een van je pootjes zwaar toe te takelen. Maar de schat die je was, was jij mij aan het troosten toen ik het bloeden probeerde te stelpen.
Al snel merkten we dat dit te serieus was, je kootje hing 3/4 los en in spoed reden we naar de da.
Dat was je eerste operatie, maar die kwam je goed te boven. Het kootje werd verwijderd en je mocht al snel weer naar huis.
Die windel vond je verschrikkelijk, maar alle aandacht en knuffels vond je leuk.
Je begon toen echt te genieten en naast het knarsen leerde je ook te ploppen. Al snel vond je het allemaal zo geweldig dat je zelfs hikte van plezier.
Je bent toen echt een knuffel geworden, mijn grote knuffelrat. Die uiteindelijk me nog maar zag aankomen en al knarste en plopte en hikte nog voor ik de kooi open deed.
De laatste maand waren we een intro begonnen, Ijzeltje en Mist mochten blijven en werden je nieuwe vriendjes.
Dus echt veel geknuffeld werd er niet meer, maar een aai over je bolletje kreeg je wel regelmatig.
Maar het niet knuffelen met jou en je vriendjes begon me tegen te steken. En dus haalde ik jullie elke dag even apart uit de duna, zodat ik de intro ook niet te hard verstoorde.
Zo ook donderdag, en toen vond ik die nare bult op je buikje. Het was te laat voor nog naar de da te gaan, dus kreeg je je knuffels en mocht je weer bij je vriendjes.
Vrijdag ochtend twijfelde ik nog om eerste te gaan werken en dan da of diezelfde ochtend nog te gaan.
Ik had besloten dat ik het ineens ging doen. Een bultje dat zo snel er was, was geen goed teken. En een abces of tumor betekent steevast operatie. En dat wou ik niet uitstellen tot na het weekend.
De da heeft het aangeprikt en het bleek om waarschijnlijk een tumor met ontsteking erop te gaan. Maar ik kon je ineens bij haar laten, dan kon je geopereerd worden en om 2u mocht ik bellen om te horen hoe het geweest was.
Toen ik belde waggelde je al vrolijk wat rond, je vrolijke zelve. Dus mocht ik je een uurtje later al ophalen.
Wat was ik blij dat je zo snel weer thuis was, zonder die stomme bult.
Toen ik je ophaalde was je al terug wat suffer, maar dat kan altijd. Helaas ben je alleen maar verslechterd. Tegen 5u begon je al terug wat om te vallen, maar je probeerde wel te eten en te doen.
Ik had de da nog gebeld, maar die zei dat dat niet zo abnormaal was. Zolang hij probeerde te eten en moeite deed, zou het goed komen.
Om 7u lag je nog maar apathisch bij me neer. Je reageerde niet meer, het ventje dacht dat je misschien sliep, je deed dat wel vaker met je oogjes open. Maar wat ik ook deed, je gaf geen reactie en dus vertrouwde ik het toch niet. We hebben gebeld en zijn ineens naar de da terug gereden. Daar heb je toen nog een spuit tegenmiddel gekregen en hebben we alles geprobeerd om je terug alerter te krijgen. Je gaf wel soms reactie, dus er restte nog een beetje hoop. Maar veel meer kon de da niet doen en je daarlaten wou ik niet.
Alles stond op de helling, je ging de nacht doorkomen en weer je dartele zelve zijn of je haalde het niet.
Dat laatste wou ik niet aan denken, je moest vechten. Zo sterk dat je was, mijn vechtertje.
Je hebt nog een hele tijd bij mij gelegen, maar ik had er geen goed gevoel bij. Je ging zienderogen achteruit en je ademhaling begon ook moeilijker te gaan.
Tegen 9u30 lag je al eerder te snurken dan gewoon te ademen, en tegen 10u ben je dan uiteindelijk in mijn armen voor altijd ingeslapen.
Lieverdje, weet dat we je ongelooflijk graag zagen. Je bent een van onze eerste 2 ratjes geweest. En je was de doorslag om jullie te adopteren.
Ik hoop dat je niet geleden hebt, en weet dat ik alleen maar het beste met je voor had.
Lieve schat, je blijft altijd in mijn hartje wonen. Je zal ook de eerste zijn die gecremeerd word en voor altijd bij ons in de living zal staan.
Je bent helaas maar veel te kort in ons leventje geweest, maar ik hoop dat jij er net zoveel van genoten hebt als wij.
Veel plezier op de regenboogbrug lieverdje.
Ik ga je enorm hard missen
Barney °18/03/13 - †18/10/13
Onderwerp: Slaap wel mijn lieve Barney 
za okt 19, 2013 7:24 pm
